نامه احمد توکلی به احمدی نژاد و انتقاد از دولت به خاطر واکنش­های آن در قبال تحولات اخیر هسته­ای و نیز سفر قطر، به خودی خود و فارغ از محتوایش یک اتفاق قشنگ است.این گونه صریح و رسمی به نقد دولت رفتن از سوی مدافعین آن نقطه روشنی در فضای سیاسی کشور است.اگر چه توکلی و خیلی های دیگر از همان آغاز نقد دولت را در برنامه خود قرار دادند و حقا باید گفت هم بدینوسیله یاریگر دولت بوده­اند اما نامه سرگشاده آن گونه که روزنامه­های مخالف به بلندترین صدا منعکسش کنند از اتفاقات نادر این دو سال و اندی است.شاید تصور اولیه و پشتوانه تخطئه­ی این کار توکلی این باشد که مخالفین(آنان که نه به دنبال رفع نقص ها که اساسا پی گیر حذف و نابودی رقیبند) با سوء استفاده از آن به بازار جنجال علیه دولت که راست و دروغ درآن به هم پیچیده است دامن می زنند.البته اعتماد قطعا به همین دلیل نامه توکلی را در صفحه نخست خود قرار داده است اما این روند بالاخره برای دولتمردان اگر زیرک باشند حامل خیر خواهد بود.این نقدها فضای دوقطبی «یا مخالف با همه چیز یا موافق با همه چیز »را مخدوش می کند.پیامی است به اصلاح طلبان که ما نقدهایی به خود وارد می دانیم و پیامی به اصولگرایان که که قبل از دیگران خودمان به بررسی خود و عملکردهایمان بنشینیم.